'Ik vond troost bij Marieke'

18 januari 2024 13:09

Documentairemaakster Sibel Yigittekin leidde een druk bestaan in Turkije. Tot twee jaar geleden. Ze werd bedreigd en moest vluchten, samen met haar dochtertje Defne. Na vele omzwervingen belandde ze uiteindelijk in Meppel, waar maatschappelijke begeleider Marieke Veneman zich over haar ontfermde. ‘Marieke heeft mijn leven veranderd.’

Sibel: ‘Ik maak documentaires en was in Turkije politiek actief. Film en politiek zie ik beiden als middelen om onrecht te bestrijden. Als criticus van de Turkse regering werd ik bedreigd en ik moest vluchten met mijn dochtertje Defne, die toen twee was. Mijn man en ouders bleven achter. Ik heb een jaar in asielzoekerscentra gewoond. Uiteindelijk kreeg ik een verblijfsvergunning en een woning in Meppel, maar ik voelde me nog steeds neerslachtig. En toen kwam Marieke in mijn leven. Zij trok me, zonder dat ze het wist, uit een diepe, donkere put.’

Marieke is moeder van drie kinderen. Nu die wat ouder zijn en naar school gaan, heeft ze tijd om zich als vrijwilliger in te zetten. ‘Ik ben een “Meppelse mug”, een geboren en getogen Meppelse. Als maatschappelijk begeleider steun ik vluchtelingen met een goede start in de stad. Vanaf het moment dat iemand de sleutel van het huis krijgt, pak ik dingen op. Ik help met het zoeken naar een huisarts of school, het aanvragen van toeslagen of een kennismaking met de buurt. Toen ik Sibel voor het eerst ontmoette, was ze stil, verlegen en wantrouwig.’ Sibel reageert: ‘Ik begrijp dat Marieke dat zegt. Ik was terughoudend. Het leven in azc’s was naar. Het voelde heel onveilig, zeker voor vrouwen en kinderen. Ik was daardoor slecht van vertrouwen. Ik vroeg me af: Wie zou me kunnen begrijpen in dit land?’

De stilte doorbroken

De nuchtere Drentse Marieke was misschien wel precies wat Sibel nodig had. Het klikte, ondanks hun verschillende achtergronden en de taalbarrière. Marieke: ‘Sibel spreekt enkel  Turks, maar met Google Translate kwamen we een heel eind. Ik bezocht haar eens per week, maar we appten ook veel.’ Sibel: ‘Na die eerste ontmoeting brak het ijs snel. Als ik een vraag of probleem had, vond Marieke de oplossing. Ze dacht echt aan alles, ook als het over mijn dochtertje ging.’

Maar Mariekes hulp was niet louter praktisch van aard. Sibel: ‘Soms, als Defne naar school was, werd ik gek van de stilte, de eenzaamheid. Ook dan appte ik Marieke. Het was het eerste wat ik ’s ochtends deed en het laatste op de avond. Die berichtjes hielpen me door de dag. Eén keer heb ik haar echt erg laat geappt. Ik was overmand door verdriet en zij sleepte me erdoorheen. Het idee dat iemand er op dat late uur was voor mij gaf me troost.

Marieke: ‘Dat is fijn om te horen. Ik weet dat die appjes belangrijk waren voor haar. Voor mij is het vanzelfsprekend. Ik probeer me weleens in te beelden hoe de afgelopen jaren voor Sibel zijn geweest. Hoe het voelt om onveilig te zijn, en om letterlijk en figuurlijk alles achter je te moeten laten. Ik bewonder Sibels keuzes, de stappen die ze heeft gezet. Ze koos ervoor haar dochter in veiligheid op te laten groeien. Ze heeft mij geleerd dat je als mens sterker bent dan je denkt.’ Sibel: ‘Marieke is zelf óók een sterke vrouw. Ze is vastberaden, maar op een kalme, geduldige manier. Zo krijgt ze veel voor elkaar. Daar leer ik weer van.’

‘Ik hoop dat Sibel hier in Nederland haar stem kan laten gelden’

Maatschappelijk begeleider Marieke

 

Olijfboom planten

Eén jaar woont Sibel nu in Meppel. Langzaam krijgt haar leven weer vorm. Ze is herenigd met haar man en Defne, vier inmiddels, aardt goed op de basisschool. En dan is er nog haar oudere zoon, Cem van tweeëntwintig. Hij is student aan het conservatorium in Den Haag. Sibel: ‘Ik wil nu eerst goed Nederlands leren, zodat ik een bijdrage kan leveren aan de Nederlandse samenleving. Het is mijn droom om weer documentaires te maken. Ik ben een verhalenverteller.’

Marieke: ‘Sibel heeft een enorme drive en werkt aan haar toekomst. Ik hoop dat ze hier in Nederland haar leven verder kan verrijken en haar stem kan laten gelden. Officieel is mijn begeleiding voorbij, maar wij blijven contact houden. Onze dochters spelen ook samen. Het is een zeer warme, hartelijke vrouw.’ Deze woorden toveren bij Sibel een glimlach tevoorschijn: ‘Als ik aan Nederland denk, denk ik aan Marieke. Door haar voel ik me onderdeel van de maatschappij. In mijn tuin heb ik een olijfboom geplant. Die boom staat voor vrede, begrip en empathie, net als Marieke.’

Meer informatie over maatschappelijke begeleiding