Via Nijmegen terug naar huis (Valburg)

Zoals steeds word ik vroeg (plm 6 uur) wakker. Om 8:45 ben ik niet meer te houden en vertrek ik, eigenlijk te vroeg omdat de Stevenskerk pas om 11 uur open gaat.

Al snel kom ik Nijmegen binnen. De hele sfeer heeft iets apocalyptisch: de sluis, verlaten fabrieken, alles beschenen door een waterig zonnetje. Ook ineens weer veel meer mensen. Het verschil met de voorafgaande dagen is groot.

Via de Snelbinder ga ik de Waal over en op het eilandje bij Lent ga ik via de spoorbrug weer terug de Waal over. 

Omdat ik toch te vroeg ben, loop ik, samen met 2 eenden, het stenen labyrint op de kade. Ingenieus hoe zoiets gemaakt wordt. Als ik in het midden uitkom, komt spontaan ‘Ik ben mijn beste vriend’ in mijn hoofd  op. Mooi en ik mijmer er op door. Dus ik heb deze tocht met ‘mijn beste vriend’ gelopen... Nou dat is heel goed bevallen!

Aangezien het nog steeds te vroeg is, loop ik het labyrint weer terug. Vervolgens raak ik toch nog de route kwijt en dwaal door de oude stad. Ik loop om de Stevenskerk heen en ga naar een leuk kinderen boekenwinkeltje. Ik wil een kaart voor Sonja kopen. Als ik afreken, zie ik mijn favoriete jeugdboek: ‘De brief voor de koning’ van Tonke Dragt, nu voor (veel te) weinig geld. Ik vind het een heel mooi cadeau voor mijn nieuwe beste vriend, dus koop het 😉 Best wonderbaarlijk dat ik daar nu juist tegenaan loop. Maar uit eerdere ervaringen weet ik dat als iets klopt, klopt met mijn hart, wonderen neerdalen.

Nadat ik de kaart beschreven heb, is het tijd om mij bij de kerk te melden. De ontbrekende ringetjes worden aangevuld. (Vaak zaten de ringetjes in vogelhuisjes op aangegeven plekken langs de route. Maar op één lokatie was daar een vogel gaan zitten broeden.) Ook krijg ik een stempel in mijn routeboekje.

Ik mag ook nog even de kerk in. En daar overvalt me een enorme ontroering. Het is bijzonder om in die mooie, grote, oude kerk in mijn eentje rond te lopen.

Op weg terug loop ik ineens weer de route die ik ‘had moeten lopen’. Ik neem een cappucino to go en wissel weer van schoenen om te zien of dat gaat. Dat gaat. In omgekeerde richting ga ik naar Valburg. Ik probeer zoveel mogelijk ‘wijze’ Wisdom paden te bewandelen. En zo kom ik al snel op de strook grasland tussen dijk en Waal die eigenlijk tot aan Slijk-Ewijk te volgen is. Grappig, gister liep ik aan de overkant. Een verkwikkend regentje daalt op mij neer en de wind is gedraaid dus blaast mij - warmer dan tot dusverre - terug naar huis.

Zo dichtbij huis is het ook heel mooi. In het kerkje van Slijk-Ewijk is een expositie van Lincy en daar neem ik een kijkje. Ad belt me, hij is met de auto gekomen om me in verband met de regen op te pikken. Buiten zien we elkaar maar ik wil graag mijn tocht met rugzak en al volbrengen.

Vlakbij huis kruist het pad met buurvrouw Els die van harte meegeleefd heeft en die ons voor straks uitgenodigd heeft om te komen eten.

Thuis wordt ik hartelijk ontvangen door mijn schAd en door de poezen, die nu heerlijk naast me liggen te slapen. Ad heeft het hele huis schoon gemaakt en prachtige bloemen gekocht. 

En zo eindigt mijn fantastische tocht. Dank voor het meeleven en meelezen. En dank voor het mooie bedrag dat we voor de Vluchteling kinderen bij elkaar gespaard hebben 🙏🏽

Liefs van Claartje